Boksles
Williams Martin ‘Billy’ Joel wordt op 9 mei 1949 geboren in The Bronx in New York. Hij is de zoon van Joods Europese ouders die vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog via Zwitserland naar Amerika zijn geëmigreerd. Billy’s vader is een klassieke pianist die zijn zoon op zeer jonge leeftijd piano leert spelen. Op school wordt Billy daar vreselijk mee gepest. Vandaar dat hij op twaalfjarige leeftijd boksles neemt. Hij blijkt talent te hebben en groeit uit tot een verdienstelijk amateurbokser. Als Billy tijdens een bokswedstrijd zijn neus breekt, besluit hij om het boksen te laten voor wat het is. In plaats daarvan stort hij zich op de muziek.
Popgroep
Na de scheiding van zijn ouders blijft Billy bij zijn moeder wonen. Om haar financieel te ondersteunen speelt hij ’s avonds piano in een plaatselijke club. In 1967 sluit Billy zich als pianist aan bij The Hassles, een popgroep met wie hij een aantal weinig succesvolle singles en elpees maakt. In 1969 richt hij samen met drummer Jon Small het duo Attila op. Er wordt één elpee gemaakt waarna het duo met ruzie uit elkaar gaat omdat Billy een verhouding heeft gekregen met Jons vriendin. Zij wordt zijn manager en later ook zijn eerste vrouw.
Eerste succes
In 1971 brengt Billy zijn eerste soloalbum Cold Spring Harbour uit. De plaat flopt, hoewel het nummer 'Nocturne' bijna een hitje wordt in Nederland. Billy verhuist naar Los Angeles en speelt onder de naam Bill Martin in allerlei bars en clubs. De ervaringen die hij daar opdoet, verwerkt hij in het nummer 'Piano Man', dat niet alleen zijn lijflied wordt maar ook zijn eerste grote hit in Amerika. Het is dan 1973 en Billy heeft net een nieuw platencontract getekend bij Columbia Records. Als gevolg van de hit wordt zijn tweede soloalbum 'Piano Man' ook een redelijk succes. Hetzelfde geldt voor zijn volgende album Streetlife Serenades, dat in 1974 uitkomt en is geïnspireerd door zijn leven in Los Angeles.
Doorbraak
Gedreven door heimwee keert Billy terug naar New York. Daar neemt hij met enkele leden van de band van Elton John zijn album Turnstiles op. De plaat bevat de ballad 'James' waarmee hij in de zomer van 1976 zijn eerste hit in Nederland weet te scoren. De grote doorbraak komt in 1977 wanneer Billy zijn soloalbum The Stranger uitbrengt. De plaat bevat een aantal grote hits, waaronder 'Just The Way You Are' en 'She’s Always A Woman', en verkoopt in Amerika nog meer dan het succesalbum Bridge Over Troubled Water van Simon & Garfunkel. Bovendien levert het album Billy twee Grammy Awards op, eentje voor Record Of The Year en een voor Song Of The Year. In 1978 maakt Billy een uitbreide tour door Europa, in welk kader hij een voortreffelijk optreden geeft in Carré Amsterdam.
Motorongeluk
Het succes van The Stranger krijgt een vervolg met succesvolle albums als 52nd Street (1979), Glass Houses (1980) en The Nylon Curtain (1982). Mede dankzij de nummer 1-hit 'Goodnight Saigon' – waarin Billy het Amerikaanse ingrijpen in Vietnam bekritiseerd - weet hij met dat laatste album zelfs de eerste plaats in de Nederlandse albumlijsten te behalen. Datzelfde jaar raakt Billy buiten zijn schuld betrokken bij een motorongeluk waarbij hij zijn pols breekt. De vrouw die hem aanrijdt, vraagt hem doodleuk om z’n handtekening. De gewonde en stomverbaasde Billy willigt haar verzoek ter plekke in. Ook het album An Innocent Man uit 1983, met daarop de wereldhits 'Tell Her About It' en Uptown Girl, wordt een groot succes. In 1985 is Billy één van de artiesten die meewerkt aan het project 'We Are The World' van USA For Africa ten behoeve van de hongersnood in Ethiopië.
Rusland
In 1987 is Billy een van de weinige Westerse artiesten die een aantal shows mag geven in het dan nog communistische Rusland. Zo treedt hij op in Moskou en Leningrad, waarna een live album van de tour wordt uitgebracht. Zijn bezoek aan Leningrad inspireert hem tot het schrijven van een gelijknamig nummer over de stad en haar bewoners. Het liedje levert hem in 1989 zijn zoveelste wereldhit op. Begin jaren negentig raakt Billy verwikkelt in een aantal rechtszaken, waaronder de scheiding van zijn tweede vrouw met wie hij een dochter heeft. Ondertussen werkt hij aan zijn album River Of Dreams, dat in 1993 direct binnenkomt op de eerste plaats van de Amerikaanse albumcharts. Met het gospelachtige titelstuk scoort Billy een gigantische wereldhit. Het is zijn laatste grote hit.
Shea Stadium
In de jaren die volgen maakt Billy geen popplaten meer. Wel brengt hij twee albums met klassieke muziek uit. Ondertussen blijft Billy optreden, zij het zeer minimaal. Zo verzorgt hij in het kader van de millennium wisseling een exclusief concert in de Madison Square Garden in New York. Ook treedt hij samen met Elton John op tijdens hun Face To Face Tour waarbij ze tegenover elkaar achter de piano zitten en niet alleen eigen liedjes maar ook elkaars liedjes en duetten zingen. In juli 2008 geeft Billy Joel het allerlaatste concert in het beroemde Shea Stadium in New York, waar ooit The Beatles optraden. Tijdens het concert zingt Billy het duet 'Let It Be' met ex-Beatle Paul McCartney.
Anno 2012 is de inmiddels grijs geworden Billy Joel nog altijd actief met muziek bezig. Zo componeert hij klassieke stukken, speelt hij mee op platen van andere artiesten en treft hij voorbereidingen voor kleine concerttour welke in het daaropvolgende jaar plaatsvindt. “If you are not doing what you love, you are wasting your time,” aldus de 63-jarige Billy Joel.
Live at The Great American Music Hall 
