Rattus Norvegicus
Het geluid van hun eerste album Rattus Norvegicus kenmerkt zich vooral door de zware baslijnen van J.J. Burnel en de kwaaie zang van Hugh Cornwell. De roots van deze sound komen duidelijk van de pubrock en Amerikaanse rock van eind jaren zestig. Mede door de groeiende punkbeweging uit hun hoogtijd raakt de band in een stroomversnelling.
Whatever Happend To...
The Stranglers gaan vrijwel alle Engelse zalen langs voor optredens en breekt het vietal ook internationaal door. Zeker als hun tweede album eraan komt in hetzelfde jaar als Rattus Norvegicus. De titelsong 'No More Heroes' van het gelijknamige album wordt een wereldhit. The Stranglers doen officieel meer met de grote rockers.
Golden Brown
Met de volgende albums verdwijnen de scherpe randjes en experimenteert de groep met ingetogen zang en ritmes. De albums die daaruit vloeien worden heel wisselend ontvangen. Het duurt tot zeker 1982 voordat The Stranglers weer een hit scoren. Met de single ‘Golden Brown’, in een verspringende 13/8 maat en verwijzend naar heroïne, maakt de band een popklassieker.
Vertrek Cornwell
In augustus 1990 geeft zanger Hugh Cornwell aan dat hij uit de band stapt. Hij zegt ruzie te hebben met de andere leden en was bang dat ze op een dood spoor zaten. Cornwell gaat als soloartiest verder. De overige Stranglers gaan nog een tijdje verder, echter zonder noemenswaardig succes.
Verbasterde albums
Paul Roberts wordt de nieuwe zanger en ook John Ellis van The Vibrators sluit zich aan bij The Stranglers, maar die laatste werd snel weer vervangen door Baz Warne. Kort daarop komt het album Norfolk Coast uit. Er wordt niet veel opgetreden en dat is voor de zanger genoeg reden om uit de band te stappen. Burnel en Warne nemen samen de zang voor hun rekening voor het album Suite XIV.
In 2011 toeren The Stranglers nog door Engeland en dat jaar kondigen ze Giants aan voor 2012. In dat jaar gaan ze ook nog optredens geven in Europa, zo ook in Nederland.
Dark Matters 
