Voor hij besluit solo te gaan, is Manu Chao het boegbeeld van het immens populaire Mano Negra, een zootje Frans ongeregeld dat de politieke boodschap van pakweg Clash weet te koppelen aan de muzikale inventiviteit van Frank Zappa en Beck. Als Manu Chao de band verlaat, houdt hij echter de creatieve manier van muziek maken in ere. En het publiek kan dit waarderen, van Clandestino (1998) worden wereldwijd meer dan 2,5 miljoen exemplaren verkocht.
Moeilijk
De opvolger, Proxima Estacion: Esperanza (2001) ligt een stuk moeilijker in het gehoor. Manu Chao behandelt hierop de clandestino, de immigrant, met een mengelmoes van broeierige, zuiderlijke ritmes, transculturele popmelodieën en flarden Franse, Engelse en Spaanse liedteksten. Niet voor niets noemde een journalist van de Los Angeles Times in 1998 Manu Chao "The closest thing to the 21st Century as you are likely to hear".
Clandestino / Bloody Border 
