Hoewel Bonnie Raitt al vanaf 1971 een zeergewaardeerde artiest op de podia is en door critici goed ontvangen albums en singles uitbrengt, duurt het nog tot 1989 eer zij met Nick of Time het echte succes mag proeven. Haar start is veelbelovend. Zij debuteert in de folkscene van Boston en speelt al snel mee met blueslegendes als Howlin' Wolf en Sippie Wallace. Het levert haar een contract op bij Warner Bros.
Spiraal
In de bijna twintig jaar daarna verschijnen 9 albums van haar hand, waaronder Give It Up (1972), Taking My Time (1973) en Streetlights (1974). In 1977 heeft zij een bescheiden radiohit met de Del Shannon-cover 'Runaway'. Raitt profileert zich daarna als milieuactiviste en speelt op vele benefietconcerten, onder meer protesterend tegen kernenergie. Na het album Green Lights (1982) wordt ze tegen de verwachtingen in gedropt door Warner Bros. Raitt verliest zich meer en meer in drank en drugs en haar carrière raakt in een neerwaartse spiraal. Een veelbelovende samenwerking met Prince levert niets op. Het materiaal wordt niet uitgebracht.
Comeback
De samenwerking met producer Don Was betekent echter de ommekeer. Het album Nick of Time wordt in 1989 een onverwacht succes en levert haar behalve hoge verkoopcijfers ook de hoogste haalbare onderscheidingen op: vier Grammy's, waaronder die voor Album van het Jaar. De wederom door Don Was geproduceerde opvolger Luck of the Draw (1991) levert haar eenzelfde succes op. Later verschijnen nog de albums Longing in Their Hearts (1994), Fundamental (1998), Silver Lining (2002) en Souls Alike (2005).