The Pretty Things

Gitarist Dick Taylor vormt begin jaren '60 samen met Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones de Band The Rolling Stones (naar het nummer Rollin' Stone van Muddy Waters). Als Taylor wordt toegelaten op de kunstacademie verlaat hij de Stones.

Beatmuziek

Tijdens zijn studie ontmoet Taylor de zanger Phil May en ontstaat de band The Pretty Things. The Pretty Things spelen -net als de Stones- wat in die tijd R&B wordt genoemd: een vorm van beatmuziek gebaseerd op Amerikaanse blues (Muddy Waters, Jimmy Reed) en rock & roll (Chuck Berry). Aanvankelijk zetten ze met hun ongeremde optredens (met name Phil May en Viv Prince laten zich nogal gaan) de zalen in Londen & omstreken op z'n kop.

Wangedrag

Het grootste succes komt in november '64 als Don't bring me down in Engeland nét de Top 10 binnenkomt. Hoewel de groep een aantal uitstekende singles uitbrengt (Cry to me, Midnight to Six Man, Come see me) blijft het grote succes uit (vergeleken bij dat van groepen als de Stones). Een tournee door Australië en Nieuw-Zeeland loopt op een drama uit door het wangedrag van drummer Viv Prince.

Rockopera

In 1967 begint de groep met de opnames voor S.F.Sorrow, de eerste rockopera in de geschiedenis, de plaat komt maanden voor Tommy van The Who uit. Het levert The Pretty Things waardering van de muziekpers en collega's op, maar grote verkopen blijven uit. In 1975 houden The Pretty Things op te bestaan. 

Jamsessies

In 1980 pakken May en Taylor voorzichtig de draad weer op met wekelijkse jamsessies in Little Venice in Londen. Er volgen in de loop van de jaren '80 ook weer optredens in het buitenland. In 2007 brengen ze de cd Balboa Island uit.