Hoewel je bij zijn huidige werk nooit aan punk moet denken, is dat wel de basis waar Paul Weller mee is begonnen. Zijn eerste band, The Jam, bestaat uit Bruce Foxton, Rick Buckler en natuurlijk Weller zelf. Ze spelen vanaf 1972 tot en met 1982 door heel Engeland en brengen ook enkele platen uit. In Engeland scoort de band aardig, maar een Amerikaanse doorbraak weten ze niet te forceren, in tegenstelling tot generatiegenoten als The Police en Elvis Costello. Toch doet het niveau van Weller's teksten niet onder voor deze gerenommeerde namen.
Soul
Tegen het einde van The Jam, begint Weller een fascinatie voor Motown en Soul te ontwikkelen. Als de band uit elkaar gaat, vormt hij de Style Council. Maar deze muzikale interesse verschuift al snel meer naar Jazz-pop en house. In 1989 houdt de band op te bestaan en gaat hij solo verder. Langzaam maar zeker vervreemdt hij van zijn publiek en is het moeilijk voor hem om nog een platencontract te krijgen.
Solo
Hij keert toch terug naar zijn soulroots en brengt een aantal soloalbums uit. En niet geheel onverdienstelijk, want zijn imago van rockicoon blijft intact en wordt zelfs groter door zijn ijzersterke albums. Into Tomorrow, Wild Wood en Stanley Road rehabiliteren de reputatie van Weller weer.
Britpop
Samen met Noel Gallagher van Oasis wordt Weller door de Engelse pers gezien als de man die halverwege de jaren negentig de Britpop weer nieuw leven heeft ingeblazen. Weller brengt in 2004 een nieuw album uit. Studio 150 wordt geheel opgenomen in Amsterdam en in deze periode verblijft hij ook in deze stad. Het Utrechtse Muziekcentrum Vredenburg is in oktober van 2004 gastheer voor een eenmalig concert. Tussen 2005 en 2008 komen de albums As Is Now, Catch Flame (live) en 22 Dreams uit. Wake Up Nation (2010) en Sonic Kicks (2012) volgen.
Will Of The People 
